1. عکس‌برداری مثل سی تی اسکن یا ام آر آی
سی تی اسکن (CT scan) و ام آر آی (MRI) هر دو برای تصویربرداری از بدن به کار می‌روند. هر دو روش کم‌خطر هستند اما متخصص، با توجه به بیماری هر فرد، یک گزینه را برای تصویربرداری تشخیصی انتخاب می‌کند.
2. سونوگرافی
ممکن است اورولوژیست، برای تشخیص دقیق‌تر بیماری، سونوگرافی را تجویز کند که نوعی تصویربرداری از اندام‌ها و ساختارهای داخل بدن است.
3. سیتوسکوپ
سیتوسکوپ، روشی است که در آن یک لوله یا یک پروب را همراه با دوربین کوچک، وارد دستگاه تناسلی و ادراری می‌شود. در نتیجه تمام قسمت‌ها و مشکلات موجود، به خوبی بر روی صفحه نمایش‌گر قابل مشاهده است.
4. بافت‌برداری یا نمونه‌برداری (بیوپسی)
بیوپسی، معمولا زمانی انجام می‌شود که متخصص اورولوژی ، نیاز به اطلاعات بیشتری از اندام‌های داخلی بدن داشته باشد. در این روش بعد از انجام سیتوسکوپ مقداری از بافت را برمی‌دارند و به آزمایشگاه می‌فرستند تا به صورت دقیق بررسی شود.
5. آزمایش ادرار
آزمایشی که تمام مشکلات موجود در ادرار، از جمله وجود انواع باکتری یا هر علامتی از بیماری خاص را نشان دهد و کمک بزرگی به تشخیص دقیق‌تر پزشک می‌کند.
6. تست ارودینامیک یا نوار مثانه
تست ارودینامیک، آزمایشی است که در آن سرعت خارج شدن ادرار بررسی می‌شود. هچنین این آزمایش ظرفیت میزان ادرار در مثانه را نیز می‌سنجد و فشار آن را بررسی می‌کند.